De Walk of Pride viert diegenen die een blijvende impact hebben gehad op lhbtqia+-emancipatie. Het monument staat stil bij hun strijd en toont de kracht, moed en veerkracht van ‘queer’ mensen wereldwijd. De Walk of Pride is een geschenk aan de stad ter gelegenheid van World Pride 2026.

Jillis Bruggeman, een koopman uit Waddinxveen, was de laatste persoon in Nederland die ter dood werd veroordeeld voor sodomie, ofwel seksuele handelingen met iemand van hetzelfde geslacht. De executie vond plaats in Schiedam.

De Amsterdamse Gesina Decker/Dekker kwam samen met andere vrouwen om elkaar te liefkozen. Voor deze ‘ontuchtige handelingen’ werd zij zes jaar opgesloten in het Spinhuis.

De geliefde en vereerde Xica Manicongo is op schrift de vroegste naam die we kennen van een transgender persoon uit Brazilië. Ze werd daarnaartoe gebracht onder slavernij, maar zij weigerde haar afkomst en identiteit af te leggen voor de westerse onderdrukking. De Inquisitie veroordeelde Manicongo wegens sodomie en hekserij.

Als ‘vader van de lhbtq-beweging’ in Oeganda, zette David Kato zich onuitputtelijk in voor de rechten en bescherming van seksuele minderheden in zijn land. Dit ondanks het geweld tegen de gemeenschap en de persoonlijke risico’s, totdat het ook zijn leven kostte.

FannyAnn Eddy was een dappere voorvechtster voor lhbtqia+-rechten in Sierra Leone en Afrika. Ze stelde het geweld en de straffeloosheid richting de lhbtiq+-gemeenschap in haar land internationaal aan de kaak. Dit moest zij met haar leven bekopen.

Xulhaz Mannan was de oprichter van het enige lhbtq-tijdschrift in Bangladesh, waar homoseksualiteit verboden is. Mannan heeft zich tot zijn gewelddadige dood actief uitgesproken voor een inclusieve acceptatie van liefde in zijn vele vormen.

Nadat zij zich in Caïro in het openbaar vertoonde met een regenboogvlag, werd de Egyptische Sarah Hegazi gevangengenomen en gemarteld. Hegazi schreef over de noodzaak van solidair verzet tegen onderdrukkende systemen en normen.

De in Utrecht geboren Saïd Zankoua combineerde zijn biculturele achtergrond met de gayscene. Ondanks geweld en epileptische aanvallen bleef hij veerkrachtig. Geliefd bij dragqueens, bewonderd om zijn warmte, kracht en steun.

Jacob Anton Schorer was in 1912 de grondlegger van de eerste Nederlandse organisatie die streed tegen discriminatie van homoseksuelen en kennis bevorderde op het gebied van seksuele-, gender- en seksediversiteit.

De Duitse Emma Trosse was de eerste vrouw die een wetenschappelijk werk schreef over seksuele diversiteit. Hierin besteedde ze ook aandacht aan het bestaan van aseksualiteit. Zelf identificeerde ze zich als aseksueel persoon.

Alfred Kinsey was een Amerikaanse wetenschapper die bekend werd om zijn onderzoek naar menselijke seksualiteit. Hij toonde aan dat seksualiteit niet binair en vaststaand is, maar dat er gradaties zijn tussen ‘exclusief heteroseksueel’ en ‘exclusief homoseksueel’.  

Annemarie Grewel was een invloedrijke Amsterdamse denker, politica en bestuurder, die zich hardmaakte voor de oprichting van ‘homo/lesbische studies’ aan de UvA. Met haar zelfverkozen dood bleef ze tot haar einde activistisch.

Psychologe Stelly Hoeben was actief betrokken bij de oprichting van het Vrouwenhuis en het Lesbisch Archief in Nijmegen. Met haar aanwezigheid op beide plekken was zij de stuwende kracht van de lesbische en vrouwenemancipatie in Nijmegen.

Als spil in het web stond de Zuid-Afrikaanse activist en feministe Tania Leon aan de wieg van meerdere Nederlandse organisaties die zich inzetten voor de gelijkwaardigheid en emancipatie van vrouwen, in het bijzonder zwarte, lesbische vrouwen.

Inge Intven streed voor de afschaffing van het geheimhoudingsprotocol voor intersekse personen. Deze afschaffing vond in 2003 plaats, waarna artsen het intersekse zijn niet langer voor hun patiënten verborgen hielden.

De uit Groningen afkomstige feministe en vrijdenker Titia van der Tuuk, heeft als schrijfster, vertaler en activiste een bijzondere en bepalende rol vervuld voor een gezonde levensstijl van de mens en specifiek voor de gelijkwaardigheid en rechten van vrouwen en homoseksuelen.

Pionier en verzetsman Niek Engelschman wilde de gemeenschap verenigen, informeren en het maatschappelijke gesprek over seksuele diversiteit op gang brengen. In 1946 richtte hij het COC op, de oudste nog bestaande organisatie voor de regenbooggemeenschap ter wereld.

Onder Mary Noordanus werd de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming in de jaren 1960 een belangrijk aanjager voor de ‘homobeweging’. Zij was pleitbezorger van abortusrechten en de vrije verkoop van anticonceptiemiddelen.

De maatschappijkritische Surinaamse taalvirtuoos Edgar Caïro vond in het woord (en later op het verfdoek) de ultieme vrijheid van zelfdefiniëring. Caïro was als student in 1968 betrokken bij de eerste Nederlandse ‘homodemonstratie’ voor gelijke rechten.

Max Lievendag was medeoprichter van de eerste Nederlandse organisatie voor zwarte lhbt-personen, in het bijzonder voor mensen met een Surinaamse achtergrond. Hij zette zich in voor lhbt-emancipatie in Nederland en Suriname.

De befaamde en beruchte Aaïcha Bergamin heeft hard gestreden voor de medische en juridische bevestiging van haar identiteit als trans vrouw. Als sekswerker en bordeeleigenaar heeft zij zich keer op keer kranig verweerd tegen politiegeweld.

Transgenderpionier, schrijver en kunstenares Dirkje Kuik is een belangrijke historische figuur voor de stad Utrecht. Zij zorgde er in 1985 voor dat het wettelijke recht op geslachts- en naamsverandering werd geconsolideerd.

Menig Rotterdammer heeft warme herinneringen aan de frivole straatartiest Janine Wegman. Hoewel Janine, die trans en intersekse was, hard heeft moeten strijden om wettelijk erkend te worden als vrouw, bleef ze haar hele leven een voorvechter voor transgenderrechten.

Transgenderrechtenactivist en sekswerker Bessy Ferrera wordt herinnerd om haar levenslange inzet en steun voor lhbtiq+-mensen met hiv, sekswerkers en slachtoffers van trans- en homofobisch geweld in Honduras. Het tragische einde van haar leven staat in de schaduw van de liefdevolle herinneringen die de gemeenschap aan haar heeft.

Georgina Beyer, de eerste trans vrouw in Nieuw-Zeeland en ter wereld die burgemeester en later parlementslid werd. Als trotse Māori en trans pionier combineerde ze haar culturele erfenis met haar strijd voor de zichtbaarheid en de gelijke rechten van sekswerkers, queer en transgender mensen. Haar herinnering blijft voortleven in de verandering die ze teweeg heeft gebracht in de Aotearoa Nieuw-Zeelandse samenleving en rechtsstaat.

Transgenderpionier Rik Henning gaf zijn privacy op om als eerste Nederlandse transgender persoon in 1971 op televisie zijn verhaal te doen. Henning werd de eerste trans man in Nederland met een kloppende geslachtsregistratie.

Amsterdammer Benno Premsela was binnenhuisarchitect en in de jaren 1960 voorzitter van het COC. Zijn oorlogservaringen motiveerden hem om het maatschappelijke gesprek over seksuele diversiteit aan te gaan. Met zijn televisie-interview in 1964 was hij de eerste die openlijk gezicht gaf aan het activisme van het COC.

Albert Mol was een wegbereider voor maatschappelijke acceptatie van homoseksualiteit door zijn zichtbaarheid als de eerste openlijk homoseksuele televisiepersoonlijkheid. Als acteur en cabaretier leefde Mol voor het podium.

In de jaren 1980 doorbrak Ignace van Swieten een groot taboe door als scheidsrechter in het betaald voetbal uit de kast te komen. Racisme, discriminatie en geweld hadden voor hem geen plaats op het veld.

Ongeëvenaard en onverschrokken, een pionier voor haar tijd, was de Rotterdamse schrijfster, dramaturg en theaterdocent Anna Blaman. Zij is een onvergetelijke naam geworden voor haar bijdrage aan de Nederlandse literatuur en de homo-emancipatie door haar openhartige schrijven over haar eigen leven en identiteit.

Tegendraadse feministe, polemist, schrijver en criminoloog Andreas Burnier was wars van gendernormen en het meest gelukkig in een mannenpak. Burnier’s literaire werk is blijvend van grote waarde voor lesbische vrouwen, transgender en non-binaire personen.

Audre Lorde werd geboren in een Caribisch gezin in New York. Van jongs af aan schreef ze over alles wat haar persoonlijk raakte: sociale onrechtvaardigheid, haar zwarte lesbische identiteit, het moederschap, de liefde en haar strijd tegen kanker. Haar persoon en poëzie inspireerde zwarte vrouwen wereldwijd.

Radicaal activist en provo Betty Paërl was een taboedoorbrekende UvA-docent, schrijfster, dominatrix en transgenderrechtenactiviste. Ze streed voor dekolonisatie, seksuele vrijheid en bekritiseerde de heersende gendernormen.

Brenda Howard was een Amerikaanse ‘biseksuele’ mensenrechtenactivist, bekend als Mother of Pride, die succesvol streed voor bi-zichtbaarheid in lhbtq-bewegingen. Het welzijn van onder meer de poly-, bdsm- en leer-communities, en het hiv/aidsactivisme gingen haar, naast bi-inclusie, aan het hart.

Marielle Franco trad in 2016 als eerste biseksuele vrouw en als enige zwarte vrouw toe tot de gemeenteraad van Rio de Janeiro. Franco zette zich in voor wetten tegen gendergeweld en voor sociale gelijkheid. Nadat zij vermoord werd, laaiden er in verschillende Braziliaanse steden protesten op.

Miriam van der Have is pionier in de strijd voor intersekse mensenrechten en emancipatie, zowel internationaal als in Nederland. In 2003 kwam zij als een van de eerste intersekse personen in Nederland herkenbaar op televisie in beeld.

De Franse Herculine Barbin beschreef in haar memoires haar intersekse ervaringen. Het verhaal van haar leven, dood en nalatenschap zijn nog steeds fundamenteel voor de intersekse beweging in de strijd voor destigmatisering.

Vooraanstaand intersekse activist, Bo Laurent, richtte ‘s werelds eerste niet-medische intersekse organisatie op die mensenrechtenschendingen in de zorg aankaartte. Ze was mede-organisator van de eerste intersekse mensenrechtendemonstratie.

De Hilversumse hervormde radiopastor Alje Klamer brak begin jaren 1960 een lans voor christelijke homoseksuelen. Met ferme woorden doorbrak hij een groot taboe. Naast het bieden van een luisterend oor, pleitte hij voor steun, zorg en erkenning.

De Chinees-Indonesische protestantse theoloog en dominee Stephen Suleeman verkondigde dat God gender- en seksuele diversiteit omarmt. Hij was groot pleitbezorger van lhbtqia+- en vrouwenrechten in Indonesië.

Muhsin Hendricks bood lhbtqia+-moslims wereldwijd een gemeenschap en veilige plek. Als religieus leider genoot de Zuid-Afrikaanse Hendricks internationaal aanzien voor zijn pionierende en verbindende rol tussen geloof en seksuele en genderdiversiteit.

Spiritueel mentor, moslima en mensenrechtenactivist Shinta Ratri vocht voor bestaansrecht en religieuze vrijheid voor transgender mensen. Zij is de oprichter van de eerste kostschool in Indonesië voor transgender moslimvrouwen (waria) waar zij hun geloof kunnen beoefenen.

De legendarische Marsha P. Johnson is het boegbeeld van de Stonewall-opstand in 1969. Haar leven stond in het teken van verzet tegen onderdrukking. Zij was en is de moeder en beschermer voor dakloze queer en trans jongeren, sekswerkers en drag artiesten.

Thea Wickel stond in 1970 aan de wieg van de eerste ontmoetingsplek voor genderdiverse mensen, onder de vleugels van de NVSH. Zij heeft zich daarna haar hele leven ingespannen als voorzitter, gastvrouw, steun en toeverlaat, voorvechter van de belangen van genderdiverse mensen.

Riek Stienstra verloor haar medemens nooit uit het oog. Zij was de drijvende kracht achter het consultatiebureau en de buddyzorg voor mensen met hiv/aids. Inclusieve zorg, maatschappelijke acceptatie en sociale ondersteuning waren haar speerpunten.

Lhbtq- en hivactivist Mikel Haman werd gezien als een kleurrijke bruggenbouwer. Hij voerde actie tegen conversiepraktijken en was onder meer mede-initiatiefnemer van de Roze Zondag op het Kwaku Summer Festival.

Levend kunstwerk Fabiola (alias Peter van Linden) was een geliefde persoonlijkheid in verschillende bewegingen binnen de flikker-, kraak- en kunstwereld. Als kleurrijk, van origine Duitse, Amsterdamse activist en fenomeen omlijstte zijn verschijning menig demonstratie en manifestatie.

De op Curaçao geboren kunstenaar Nelson Debrot creëerde bewustwording over gender en seksualiteit binnen de Antilliaanse community. Samen met zijn ‘Freedom Birds’ was hij een icoon van het Rotterdamse Zomercarnaval.

In 1981 riep Maureen Tardjopawiro vrouwen met een Surinaamse achtergrond die van vrouwen hielden op om samen te komen. Zij bracht deze gemeenschap met veel liefde via activiteiten bij elkaar.

Oguz Acer was een bevlogen Turks-Amsterdamse activist die met zijn kracht en openheid de queer community van kleur wist te verbinden en te inspireren. Hij doorbrak taboes en gaf een stem en gezicht aan biculturele lhbtq+’ers. Hiermee opende hij het gesprek over meervoudige discriminatie.

Onder Bet van Beeren, ‘Koningin van de Zeedijk’, groeide café ’t Mandje begin 20e eeuw uit tot een vrijplaats waar iedereen welkom is, lief kan hebben en zichzelf kan zijn. Haar eigenzinnigheid en zorgzaamheid staan symbool voor het dwarse en kleurrijke karakter van Amsterdam.

Muzikante Frieda Belinfante en kunstenaar Willem Arondéus waren onderdeel van de verzetsgroep die tijdens WOII de aanslag op het Amsterdamse bevolkingsregister beraamde en pleegde. Hiermee frustreerden zij de Duitse opsporing van mensen.

Kunstenaar Willem Arondéus en muzikante Frieda Belinfante waren onderdeel van de verzetsgroep die tijdens WOII de aanslag op het Amsterdamse bevolkingsregister beraamde en pleegde. Hiermee frustreerden zij de Duitse opsporing van mensen.